Din os prologuistas: Modesto vive a vella e rica fala familiar das terras de Cea e así, esa lingua coa que esgaza o silencio aparece fonda e vizosa, rica e cunha enxebreza que ole a morea de bagazo fumegante e vaporoso ou a arrecende e brava xesta montesía. Un valor o da lingua auténtica, da tradición e sabedoría, que se converte en presenza necesaria nunha voz que se prece de querer ser persoal e nosa. A súa voz, as súas palabras, xorden desde o fondo latexar da caste nunha expresión propia, por veces sublime.
